دانستنی های حقوقی

برخی تکالیف و الزامات خواهان در دادرسی

دعوای خواهان باید منشا قانونی داشته باشد تا بتواند آن را مطرح کند همچنین خواهان باید ادعاهای خود را اثبات کند.

خواهان مکلف است رسیدگی به دعوا را مطابق قانون درخواست کند. به عبارت دیگر علاوه بر اینکه دعوا باید بر اساس شرایط مقرر قانونی مطرح شود، خواهان باید در نظر داشته باشد که حقوقی را می‌تواند از دادگاه درخواست کند که مطابق قانون ایجاد شده باشد. به بیان دیگر، دعوا باید منشا قانونی داشته باشد؛ به طور مثال طلبی که در نتیجه برد در بازی قمار حاصل شده باشد، قابل مطالبه از دادگاه نیست. بنابراین خواهان باید از مطرح کردن چنین ادعاهایی خودداری کند و در صورت طرح، دادگاه به آنها ترتیب اثر نمی‌دهد.

اگر خواهان، خود ادعایش را در دادگاه مطرح می‌کند (بدون حضور وکیل) باید موارد مقرر قانونی را در تنظیم دادخواست خود رعایت کند تا به ادعای وی در دادگاه رسیدگی شود. تکلیف دیگری که خواهان بر عهده دارد، این است که باید ادعاهای خود را اثبات کند. بنابراین صرف داشتن ادعا، بدون اثبات آن موجب پیروزی در دعوا نمی‌شود.

همانطور که گفته شد، خواهان مکلف به اثبات جنبه موضوعی ادعاهای خود است بنابراین یافتن جنبه حکمی قضیه همواره از وظایف دادگاه است. اما در مواردی نیز خواهان مکلف به ارایه جنبه حکمی ضمن اثبات جنبه موضوعی است. از طرف دیگر، وظیفه دادگاه در یافتن حکم متناسب با موضوع مورد ادعا، به این معنا نخواهد بود که خواهان نتواند در این بخش اظهار نظری داشته باشد لذا خواهان با رعایت اصولی می‌تواند دادگاه را در این امر یاری دهد. خواهان باید اصل مدارک و اسناد خود، که به واسطه آنها ادعای خود را مطرح می‌کند و مدعی حقی است، به همراه داشته باشد. در مواردی نیز که خواهان در همان ابتدای امر نمی‌تواند به دادگاه مراجعه و ادعای خود را مطرح کند، باید قبل از آن و از طریق ارسال اظهارنامه به طرف خود، انجام موضوع مورد ادعای خود را بخواهد. از جمله مواردی که فرستادن اظهارنامه در آنها الزامی است، می‌توان به دعوای تخلیه ملک مشمول قانون روابط موجر و مستاجر مصوب سال 1356 یا طرح دعوای تصرف عدوانی علیه سرایدار خانه اشاره کرد.

در صورتی که اشخاص، رسیدگی به اختلافات خود را به شخص دیگری واگذار کرده باشند (داور)، خواهان دیگر نمی‌تواند ادعای خود را در دادگاه مطرح کند و باید ادعا یا ادعاهای خود را نزد داور ببرد.

حضانت فرزند دختر بعد از ازدواج مادر

بر اساس ماده 1170 قانون مدنی، بعد از ازدواج مادری که حضانت دخترش با او بوده است، حضانت فرزند برعهده پدر خواهد بود.

طبق قوانین ایران حضانت فرزند تا رسیدن طفل به سن بلوغ (در دختران 9 سالگی و در پسران 15 سالگی) به عهده والدین است و شخصی که حضانت به او محول شده است، حق خودداری از حضانت یا اسقاط حق را ندارد.
به عبارت قانونی «حضانت حق و تکلیف ابوین است»؛ بدین معنا ‌که والدین حق دارند حضانت و سرپرستی کودک خود را بر عهده گیرند و قانون جز در موارد استثنایی نمی‌تواند آنان را از این حق محروم کند و از سوی دیگر آنان مکلف هستند تا زمانی که زنده هستند و توانایی دارند، نگهداری و تربیت فرزند خویش را بر عهده گیرند.

مطابق ماده 1170 قانون مدنی بعد از ازدواج مادری که حضانت دخترش با او بوده است، حضانت فرزند با پدر خواهد بود.